I believe I can fly...
Dag lieve volgers van de nestcams. Jullie zien dat we druk bezig zijn met oefenen van vliegen. Als oudste kuiken vertel ik jullie weer graag hoe het met ons gaat. Wij, de uilskuikens, zijn alweer negen weken oud en hebben onze eerste vluchten buiten de kast gemaakt. Een spannend avontuur!
Voordat we de vlucht buiten de kast maakten, begonnen wij al met het uitslaan van onze vleugels in de nestkast. Dit was leuk voor ons, maar papa was niet altijd even blij. Al dat gefladder en die rare sprongen in de kast. Soms vond papa dat zelfs een beetje irritant. Hij zij: “ga toch buiten spelen!” We wisten niet hoe snel we buiten moesten komen. Met z’n drieën zaten we op de plank. Ik schepte op tegen mij broertjes en zusjes dat ik de eerste vlucht ging maken.
Daar stond ik dan. Helemaal op het randje van het plankje, in het pikkedonker. Die avond had ik al veel vleugeloefeningen gedaan. Mijn vleugels waren goed opgewarmd. Ik kreeg langzaam spijt van het opscheppen. Ik toch altijd, met mijn grote snavel…. Eenmaal buiten op zes meter hoogte is het toch wel spannend. Het liefst wilde ik mij omdraaien om de veiligheid van de nestkast op te zoeken. Op het moment dat ik deze gedachte had, sprak mama mij moed in. Wat is ze toch lief. Ik haalde nog een keer diep adem, spreidde mijn vleugels en begon langzaam met mijn vleugels te slaan. Mijn vleugels gingen steeds sneller op en neer. Langzaam voelde ik dat mijn poten het contact met het plankje verloren. ‘Ik vlieg’, dacht ik. Voor ik het wist, vloog ik hoog boven de boerderij en keek over het hele natuur- en waterwingebied van Meijendel heen. Ik vloog hoger en hoger… En opeens schrok ik wakker. Het bleek allemaal een droom te zijn.
Na mijn spannende droom, brak de avond langzaam aan. Toen heb ik voor het eerst écht gevlogen. En ik was de eerste van de uilskuikens met genoeg lef! Ik vloog niet over de boerderij en ik heb nog niet over heel Meijendel gekeken. Ik vloog maar een klein rondje. En over de landing gesproken… In de vorige blog vertelde ik jullie toch over mijn kontje met dat leuke, kleine straatje? Op dat kontje kwam ik dus keihard terecht. Het deed een beetje pijn, maar dat heb ik niet laten merken. Papa moest er onwijs om lachen, maar hij was toch heel trots!
De andere kuikens zijn ook goed bezig, maar ik als oudste kuiken ben natuurlijk de beste. Over de beste gesproken. Nu ik af en toe buiten op de plank zit en ik kleine stukjes vlieg, kan ik goed zien hoe papa en mama jagen. Papa zei altijd dat hij de beste jager was, maar dat is niet zo. Ik vind mama is de beste! Mama vangt de een na de andere muis. Ik kan nog een hoop van haar leren.
Vanuit de nestkast hoor ik soms gesprekken van het Dunea-personeel op zolder. Zo hoorde ik duinwachter Bart een interessant nieuwtje vertellen aan duinwachter Joeri. Het klepje gaat nu nog open en dicht, maar omdat we zo groot zijn en, als echte pubers soms laat thuiskomen, blijft het klepje vanaf nu openstaan. Zo kunnen we altijd naar binnen.
Wat is het toch mooi buiten de nestkast. Ben je benieuwd naar mijn avonturen buiten de nestkast? Blijf mijn blog dan volgen. Tot de volgende keer!